Powtarza, że los był dla niej niezwykle łaskawy. Mimo iż we wczesnym dzieciństwie straciła oboje rodziców, przez całe życie otaczali ją wspaniali ludzie. Trochę przez przypadek wybrała studia farmaceutyczne – jednak nigdy nie żałowała tego wyboru. Dekady mijają, a ona cały czas z uśmiechem służy pacjentom. Poznajcie niezwykłą historię życia mgr farm. Jadwigi Eljaszuk-Konieczko, która w tym roku świętuje 60-lecie pracy w zawodzie farmaceuty.
Skąd pomysł, by studiować farmację? Jak do tego doszło?
To był zupełny przypadek. Ale może zacznę od początku. Urodziłam się we wsi w województwie lubelskim (dawne województwo bialsko-podlaskie). W 1941 r. wybuchła tam epidemia tyfusu plamistego. Oboje rodzice rozchorowali się i zmarli. Tata - pod koniec listopada, mama tydzień po nim. W dniu pogrzebu taty pochowano jeszcze 18 innych osób, ofiar tej epidemii. To była wielka tragedia dla całej wsi, ale przede wszystkim moja osobista. W wieku czterech lat zostałam sierotą. Wychowywała mnie babcia – mama mojej mamy. To była niezwykle mądra kobieta, bardzo opiekuńcza, a jednocześnie z życiowym podejściem. Miałam też o cztery lata starszą siostrę, która zawsze mnie osłaniała. Moim opiekunem w tym czasie był również stryj. Pracował w banku spółdzielczym, m.in. z jego inicjatywy powstało liceum ogólnokształcące, do którego później chodziłam.
Gdy byłam w 11. klasie, tuż przed maturą, dowiedziałam się, że istnieje możliwość zrobienia drugiej matury tzw. pedagogicznej. Koniecznie chciałam ją zdawać, by później jak najszybciej podjąć pracę i usamodzielnić się. Jednak stryj odwodził mnie od tego zamysłu, mówiąc, że jest tyle innych pięknych zawodów.
Tym innym, pięknym zawodem była na przykład farmacja?
Początkowo, gdy okazało się, że będę mogła studiować, chciałam zdawać na medycynę, ale ostatecznie zdecydowałam się na farmację. O mało brakowało, a nie dotarłabym na egzamin wstępny. Przypadał on bowiem w lipcu w czasie żniw. Zawsze byłam bardzo odpowiedzialna, wiedziałam, jak dużo pracy jest w domu, poza tym mieliśmy w tym czasie zobowiązania wobec sąsiada, który nam wcześniej pomógł, a teraz przyszedł czas rewanżu. Powiedziałam stryjowi, że nie pojadę na egzamin, że nie mogę ich teraz zostawić. On jednak spojrzał mi głęboko w oczy i powiedział coś, co zapamiętałam na zawsze: „Jeżeli zdasz ten wstępny egzamin, a później uda ci się ukończyć studia, to będzie twój posag na całe życie”. Pojechałam więc na egzamin, zdałam go i zaczęłam studiować. Bardzo się starałam - wszystkie egzaminy zawsze udawało mi się zaliczyć w pierwszym terminie.
Zaraz po studiach podjęła pani pracę?
Tak. Zawsze miałam szczęście do ludzi i tak było również tym razem. Przyjechałam do Polanicy-Zdrój i trafiłam pod skrzydła znakomitego kierownika, który traktował mnie jak córkę. W tym czasie wyszłam za mąż, urodziłam dzieci. Dzięki mojemu przełożonemu zrobiłam specjalizację z farmacji aptecznej – on bardzo mnie motywował, wspierał, pomagał w nauce. Wiedział, że kiedyś mi się to przyda. Przewidział, że za jakiś czas w Polsce powstaną hurtownie, będzie codzienna dostawa leków do aptek, że wszystko się zmieni.
Zatrzymajmy się na chwilę na latach 60., czyli momencie, kiedy skończyła pani studia. Jak wtedy wyglądała praca aptekarza?
Robiło się przede wszystkim mnóstwo leków recepturowych. Nawet 30 lub więcej na jednej zmianie. Leków gotowych było bardzo mało. Nie było antybiotyków, penicylina była bardzo trudno dostępna. Właściwie wszystkiego brakowało. Wydzielaliśmy nawet watę. Transport z jakimikolwiek wyrobami i lekami przyjeżdżał do nas raz na 40 dni.
Z której dekad pracowało się Pani najlepiej? Która była najbardziej przyjazna farmaceutom?
Trudno to porównać. Nie dzielę życia na dekady, to się raczej wszystko zlało. Podczas całej swojej kariery zawodowej ciężko pracowałam. W tej pierwszej aptece, w której byłam zatrudniona, pracowało tylko dwoje magistrów – ja i mój przełożony. To była jedna apteka na całą Polanicę. Ciągnęłam więc miesięcznie ok. 15 dyżurów. I tak przepracowałam razem z moim kierownikiem 27 lat, później ja przejęłam po nim kierownictwo. Gdy on odchodził na emeryturę śmiałam się, że niejedno małżeństwo nie przetrwałoby takiej próby czasu. A my wspólnie doskonale się uzupełnialiśmy. To była bardzo serdeczna współpraca. W ogóle w tych dawniejszych czasach było w ludziach więcej życzliwości, zrozumienia. Farmaceuta był bardziej szanowany, doceniany, czuł, że ma jakąś misję do spełnienia. Dziś mamy trochę inną specyfikę pracy – często nie pracuje się już z ludźmi, ale z numerami.
Kiedy zaczęła pani pracę na swoim?
Jak apteki zaczęły się prywatyzować, na początku lat 90. założyłam spółkę z innym magistrem. Pod koniec lat 90. spółka została rozwiązana, a ja stałam się samodzielną właścicielką apteki. W lipcu 1998 r. spotkała mnie jednak niewyobrażalna tragedia – powódź w przeciągu jednej nocy zniszczyła prawie wszystko, co było w aptece. Byłam bliska załamania, jednak dzięki pomocy rodziny, znajomych, a także miasta udało się w przeciągu niecałego roku usunąć szkody i ponownie wyposażyć aptekę. Motywację do działania dawała mi również moja córka, która tuż przed tą powodzią zaczęła ze mną pracować.
Apteka Pani Jadwigi po powodzi, fot. nadesłane
Powódź w przeciągu jednej nocy zniszczyła wszystko, co było w aptece, fot. nadesłane
To, że córka poszła na farmację, było naturalną koleją rzeczy?
Chyba tak. Córka w dzieciństwie budowała domki nie z klocków, ale z bandaży, gdy siedziała ze mną na dyżurach w aptece. Co prawda początkowo marzyła jej się stomatologia, ale ostatecznie rodzinna tradycja wygrała. Nigdy w życiu bym nie przypuszczała, że przepracuję w zawodzie 60 lat, w tym aż 20 lat razem ze swoim dzieckiem. Zawsze powtarzam, że urodziłam się pod szczęśliwą gwiazdą i w życiu mi się układało.
No właśnie, ale skąd pani czerpie tę siłę, skąd ta pogoda ducha, radość z życia?
Może właśnie stąd, że mam szczęście pracować z córką. Wiadomo, każda matka stara się pomagać swoim dzieciom przez całe życie. Poza tym zawsze bardzo lubiłam swój zawód – dawał mi on dużo satysfakcji i radości – i tak jest do dzisiaj. Nie pracuję już za pierwszym stołem, ale przy przyjmowaniu towaru. Korzystam z komputera i pracuję jeszcze bez… okularów.
Jaką radę dałaby pani dzisiaj samej sobie, tej młodej Pani Magister Jadwidze, która dopiero wkraczała na zawodową ścieżkę?
Nie zrażać się niepowodzeniami. Nie przerażać się, że człowiek czegoś nie potrafi – doświadczenia bowiem nabywa się z czasem. Każdy ma prawo się pomylić, może coś się mu nie udać. Wtedy trzeba przyznać się do porażki, ale też szybko otrząsnąć i maszerować dalej. W tym zawodzie nigdy nie było łatwo – kiedyś borykaliśmy się z zupełnie innymi problemami, teraz przyszły nowe. Ale proszę mi wierzyć, warto się mu poświęcić. Po tych 60 latach przepracowanych w aptece, mam prawo powiedzieć, że wiem, co mówię.
Rozmawiała: Emilia Załeńska-Zduniak
POLECAMY
![Apteka – miłość nie od pierwszego wejrzenia [FELIETON]](https://prowly-uploads.s3.eu-west-1.amazonaws.com/uploads/landing_page/template_background/117717/a73d6723f9114dceafad2d5082ce4810.jpg)
Apteka – miłość nie od pierwszego wejrzenia [FELIETON]
Od blisko pięciu lat pracuję w aptece. Czas mija niemiłosiernie szybko, bo przecież dopiero co rozpoczynałam przygodę z zawodem. Coraz częściej słyszę pytania: co mnie rozczarowało w pracy, co było dla mnie największym zderzeniem, czy nie żałuję wyboru kierunku studiów?...
Czytaj więcej
![Zawód farmaceuty i światełko w tunelu [FELIETON]](https://prowly-uploads.s3.eu-west-1.amazonaws.com/uploads/landing_page/template_background/117288/458621a93e66336736eaa8a415c1463e.jpg)
Zawód farmaceuty i światełko w tunelu [FELIETON]
Ustawa o zawodzie farmaceuty to akt prawny, na który czekają farmaceuci od czasów jeszcze przed moimi narodzinami. Teraz, w dobie pandemii, wydaje się że to ostatni moment, aby włączyć farmaceutów oficjalnie – jako zawód medyczny – w opiekę nad pacjentem.
Czytaj więcej
